Michał Zdunik (ur. 1990), dramatopisarz, reżyser, eseista, kompozytor muzyki teatralnej. Jest absolwentem polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim (2015) i reżyserii na Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie (2019).
Jest autorem dramatów – to m.in: Lalki (2010, publikacja w „Dialogu” 7-8/2010, prapremiera w Teatrze Witkacego w Zakopanem), przełożonego, wydanego i zrealizowanego we Francji (Lalki/Les poupéss, Universitaires du Mirail, przekład: Kinga Joucaviel), Origami (2011, inspirowana Oziminą Wacława Berenta, prapremiera: XII Dni Dramaturgii, Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, reż. T. Węgorzewski), Aż do samego końca (prapremiera w Teatrze Polskiego Radia, PR I, reż. Julia Mark) oraz szczegółowa teoria życia i umierania (publikacja „Dialogu”, 5/2018 i antologia Polska jest mitem, premiera Teatr Polskiego Radia. przekład na niemiecki: Saskia Herklotz, wydane w antologii Polen ist ein Mythos) i Wzór na pole trójkąta (2020, Nowy Teatr w Słupsku, reż. Jan Hussakowski).
Reżyseruje spektakle dramatyczne (przedstawienia zrealizowane na podstawie dzieł T. Różewicza w OPT Gardzienice: 2015: Matka odchodzi, 2016: Świadkowie albo nasza mała stabilizacja, 2020: Nora Ibsena, Scena Polska, Tešinske Divadlo w Cieszynie, 2021: Dziewiąty dzień księżycowy Hromowej, Teatr im. Adama Mickiewicza w Częstochowie, 2021:, Powrót Bukowskiego i Zdunika, Teatr Miejski w Gliwicach, 2022: Noc Ciemna. Opowiadania Franza Kafki w Teatrze Ochoty w Warszawie), Umiłowane według własnego tekstu, Teatr Rampa w Warszawie), słuchowiska w Teatrze Polskiego Radia i Radiu Białystok (2017: Gate 0, 2018: szczegółowa teoria życia i umierania, 2020: Las, 2021: Requiem dla Stanisława Wyspiańskiego i Poranek, 2023: Katyń. De profundis, 2024: Głosy ciemności na podstawie własnych tekstów, 2019: Rzeczy, których nie wyrzuciłem Wichy, 2020: Cisza Rusek, Ba! Kassa, 2021: Intruz Maeterlincka we własnym przekładzie, 2022: Praski Rejtan Zaremby, Pled Kassa, Ślepcy Maeterlincka we własnym przekładzie, 2023: Cień na podstawie Żeromskiego, Matka odchodzi Różewicza, 2024: Sen o jesieni Fossego), spektakle telewizyjne (2018: Pradziady Kuczoka, cykl „Teatroteka” WFDiF), opery (2017: Francesco Cavalli, Il Giasone, TCN – AT Warszawa) oraz koncerty (2016: Dobranoc na podstawie własnego scenariusza, Festiwal Gorzkie Żale – Nowe Epifanie). Wielokrotnie reżyserował również czytania performatywne oraz audioseriale. Jego prace były prezentowane na wielu festiwalach – m.in „Dwa Teatry”, Nowe Epifanie, Teatroteka Fest czy Festiwal Sztuki Reżyserskiej „Interpretacje”
W 2018 roku został laureatem Nagrody Talanton za najlepszy debiut dramaturgiczny na antenie radiowej Jedynki. W uzasadnieniu napisano: Za umiejętność pisania o tym, czego nie widać. Za stworzenie własnego stylu, który łączy tradycję z nowoczesnością. Z kolei słuchowisko Szczegółowa teoria życia i umierania zdobyło Nagrodę Honorową im. Krzysztofa Zaleskiego za twórczość odrzucającą stereotypy i łatwe nowinki, umocowaną w pamięci i historii, dotyczącą problemów współczesności na XIX Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji Polskiej „Dwa Teatry – Sopot 2019”. Na XX Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji Polskiej „Dwa Teatry – Zamość 2021”. został nagrodzony scenariusz będący adaptacją tekstu Marcina Wichy Rzeczy, których nie wyrzuciłem. W 2024 roku XXI Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji Polskiej „Dwa Teatry – Sopot 2024″ otrzymał nagrodę za muzykę do słuchowiska Głosy ciemności.
Jest też pięciokrotnym półfinalistą Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (2012, 2018, 2020, 2023, 2024). Spektakl telewizyjny Pradziady zdobył Bronze Remi na 53 Międzynarodowym Festiwalu Filmowym WorldFest w Houston w kategorii Independent Shorts – Dramatic – Adaptation. W 2024 słuchowisko Głosy ciemności, które napisał i wyreżyserował oraz do którego napisał muzykę, zostało zgłoszone do międzynarodowego konkursu Prix Italia 2024 jako reprezentant polskiej radiofonii w kategorii „Audycja o muzyce”, a także – zakwalifikowało się do finału festiwalu Grand Prix Nova w Bukareszcie.
Komponuje muzykę do spektakli dramatycznych i słuchowisk, jest także autorem opracowań muzycznych.
Jest eseistą i krytykiem kulturalnym, pisze o literaturze, muzyce, filmie i teatrze. Swoje teksty publikował m.in w „Dwutygodniku”, „Ruchu Muzycznym” i „Teatrze”, a także w programach operowych i festiwalowych oraz katalogach wystaw. Jego teksty naukowe były umieszczane w periodykach literaturoznawczych i kulturoznawczych oraz tomach zbiorowych. W 2017 roku opublikował monografię Teoria polskiego dramatu postsakralnego na przykładzie twórczości Stanisława Wyspiańskiego i Tadeusza Różewicza (Wydawnictwo: Wydział Polonistyki UW).
Przez kilka lat prowadził kursy z historii literatury pozytywizmu i Młodej Polski i dydaktyki polonistycznej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, uczył w liceum z programem matury międzynarodowej, wielokrotnie prowadził warsztaty literaturoznawcze i słuchowiskowe.
Był stypendystą m.in Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Rektora Uniwersytetu Warszawskiego i Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz laureatem Stypendium Artystycznego Miasta Stołecznego Warszawy